Zou het er nog van komen? Vast wel. Tot die tijd moeten we het doen met trainen, trainen en nog eens trainen. Gelukkig mag dat weer, zelfs met viertallen, of heb ik dat niet goed begrepen. Valt voor deze supporter ook niet mee. Gelukkig mag ik eens in de week naar het veld, sterker nog ik mag op het veld, dat is niet voor iedereen weggelegd. Gelukkig mogen er steeds meer mensen het veld op. Zonder mondkapje, maar wel met 1,5 meter afstand, nou ja niet iedereen hoeft dat. Ik heb begrepen dat de trainers van de senioren extra geschoold zijn op het gebied van tweetallen training, en nu maar hopen dat dat effect heeft als we weer voor het echie mogen spelen.
De jongste jeugd heeft afgelopen weken een mini prik(wat een raar woord eigenlijk)competitie afgewerkt. vlak voor de finale woeien de palen om dus werd dit spannende evenement voortijdig afgelast. Afgelopen zaterdag waren er weer onderlinge wedstrijdjes. Voor de technische commissie en voor de trainers valt het niet mee om elke keer te zorgen dat de jeugdspelers gemotiveerd blijven. Over het algemeen genomen gaat dat redelijk goed, al moeten sommige spelers wel eens tegen echt grote of juist heel kleine spelers spelen, maar het enthousiasme blijft groot.
Wat opmerkelijk is in deze tijd is dat er volop nieuwe spelertjes lid worden. Afgelopen dinsdag werd er weer volop kleding aangeschaft. Ondanks dat ouders niet mogen kijken, er geen koffie is, er bijna geen licht in de kantine brandt, het allemaal een beetje ongezellig oogt, straalt RWA toch wat uit.
Afgelopen donderdag waren er om half zeven toch weer 65 jonge RWA leden aan het rennen en vliegen, begeleid door een kleine vijftien trainers en een scheidsrechter. Om half acht komen de senioren aan bot, op het parkeerterrein staan een kleine 60 ouders en een enkele oma klaar om de moegestreden jongste RWA-leden op te halen. Een drukte van belang dus.
Complimenten voor al deze “sporters”. Gedisciplineerd verloopt alles in een ontspannen sfeer, ik ben trots op jullie.