Ontwaakt uit mijn winterslaap, werd het toch weer tijd om eens te kijken hoe het met mijn (en jullie) cluppie gaat.
Oefenwedstrijden waren mij helaas niet bekend, stond vast wel iets op de sociale media, maar gezien mijn leeftijd, doe ik daar niets mee. Ik moest het dus hebben van trainingen, nieuwjaarsreceptie, en krantenartikelen. Trainingen zijn niet interessant om te verslaan, alhoewel, dinsdag tussen zes en zeven zit de tribune in de sporthal vol met kritische en enthousiaste ouders.
Helaas moest ik verstek laten gaan bij de nieuwjaarsreceptie, ik heb dus waarschijnlijk de inspirerende toespraak van onze voorzitter gemist. Helaas woon ik niet in het bezorgingsgebied van de plaatselijke Albrandswaardse kranten dus ook daar vandaan ontbrak informatie over RWA.
Maar zodra ik weet dat er iets interessants aan de horizon verschijnt wil ik daar meer van weten.
Dus maandag 2 januari (ja echt) toog ik naar de (toen nog gesloten) sporthal, waar liefst 8 enthousiastelingen klaar stonden om de extra feestdagen kilo’s op een leuke manier kwijt te raken.
Er werd gehockeyd, gebadmintond, volleybal, op een goal geschoten en natuurlijk gekorfbald. Leuk om te zien en wie weet staan er volgende keer nog meer enthousiastelingen te popelen om mee te doe.
Een week later waren er op de dinsdagavond zoveel korfballers bezig om nog beter te worden, dat ik daar heerlijk van kon genieten, dat doe ik niet alleen want de sporthalbeheerder kijkt met mij mee naar de talenten, de nieuwelingen, de harder werkers en alle beginnelingen. Wij hebben daar veel plezier om.
Maar het gaat natuurlijk om de zaterdag. De trommelaars zijn present, maken weinig lawaai en ook de muziek kan ingestart worden. Heel veel publiek zit verwachtingsvol op de tribune, eerst zitten zij te wachten op onze super loten verkoper en vervolgens op het beginsignaal van de scheidsrechter. Helaas dat laatste ging in eerste instantie niet door, de aangewezen leidsman liet op zich wachten, wachten en nog eens wachten. Gelukkig hebben we bij RWA zelf hele goede scheidsrechters. Maar ik geef het je te doen, je eigen vereniging leiden is geen sinecure, maar deze opgetrommelde (ja coach ook hier komen de trommels om de hoek kijken) scheidsrechter deed het met verve.
RWA zorgde voor veel spanning, althans in de eerste helft, daarna moesten de onze het initiatief aan de bezoekers laten. Jammer.
Ook het eerste werd met luid gejuich begroet, en natuurlijk mochten er weer spelers oplopen met het team. Dit keer waren dat de spelers van de D1, zij hadden ‘s–ochtends een hele zware wedstrijd gespeeld maar waren toch nog fit genoeg om mee te lopen.
Het eerste kon de tegenstander niet bijbenen, maar na het uitreiken van de eerste gele kaart voor het neerleggen van een speler van RWA, kwam de ploeg eindelijk los. Het werd een spannende en adembenemende strijd. De twee scheidsrechters, die volgens mijn informatie uit België kwamen, lieten veel fysiek “geweld” toe en waren het vaak niet met elkaar eens. Na een zinderend slot, waarin allebei de ploegen maar bleven scoren, ging de tegenstander er met de punten vandoor en drie toeschouwers met de prijzen.