Kan je supporteren als je niets gezien hebt? Kan je een verslag maken van “horen zeggen”, van ik
“heb gehoord” of aan de hand van foto’s. Ik hoop van wel, ik ga er in elk geval een poging toe
wagen.
Het begint twee weken geleden, een ouder schiet mij aan over een idee van haar zoon. Niet zo
maar een idee, eigenlijk meer een opdracht van school. En als ik het woord school hoor spits ik
mijn oren, als het dan ook nog gaat over een trainingsgroep bij rwa is mijn interesse gewekt.
Niet zomaar een groep het gaat hierover de G-ploeg van rwa, die sinds kort in een A2 speler een
enthousiaste nieuwe trainer hebben.
De G-spelers, die niet in competitieverband spelen, maar wel elke week met een trouwe groep
trainers en begeleiders, bezig zijn met korfballen. Deze trainingen spelen zich af in, helaas, grote
anonimiteit. Dat is erg jammer.
Afgelopen week werd er wat geschoven met de trainingstijden (de sporthal was niet beschikbaar
vanwege de verkiezingen) en zo had de A2 de keus om:
1: niet te trainen,
2: te trainen met de d3 en de “oude van dagen groep” of
3: Voor 1 keer te verkassen naar de zaal in Portland. Voor die laatste optie werd, min of meer met
zachte dwang, gekozen. In de Portlandzaal wordt getraind door de G-Ploeg en 1 en 1 is al vlug 2.
De nieuwe trainer van de G ging aan de slag en binnen de kortste keren had hij het voor elkaar.
Een heuse wedstrijd tussen de G en de A2. De G-ploeg in hun mooiste rwa outfit en de A2 in de
reserve-shirts. Natuurlijk was er een echte scheidsrechter. Uitslag was van geen belang.
Wat opviel:
1. het enthousiasme en blije gezichten van de G-spelers, vastgelegd op foto’s, die we van wegen
de privacy niet kunnen tonen;
2. Het niveau van de g-spelers, dat zouden meer mensen moeten kunnen zien, misschien is er
op het veld iets te regelen;
3. De hechte begeleidingsgroep van de G;
4. Het fenomeen profielwerkstuk van het middelbaar onderwijs en wat voor leuke gevolgen dit
kan hebben.
5. De A2 spelers, waarvan je dit aan het begin van de competitie niet had vermoed, maar die zo
langzamerhand in alles een hecht team aan het worden zijn en niet alleen speltechnisch maar
ook organisatorisch stappen maken.
Kortom een geslaagde actie. Ik ben gewend om geen namen te noemen in mijn schrijfsels, het
risico dat je iemand vergeet is groot.
Deze keer maak ik een uitzondering: Floris bedankt.